O zielonych potworkach - brukselkach.

Rozdział IX

Rozmowa z siostrą nie skończyła się tragedią. Na szczęście łatwo ją przekupić. Powiedziałam, że jak łaskawie zamknie buzie i przestanie zadawać pytania kupie jej na urodziny, które mają odbyć się już za miesiąc wymarzoną lalkę, która siusia do nocnika. W takie dni jak dziś zastanawiam się, czy siostra nie jest jednak starsza, wszystko wraca do normy gdy prosi mnie o jakieś zabawki. Dalej pozostaję moją kochaną, ośmioletnią Holly. Co za ulga... Wiedziałam jednak, że rozmowa z rodzicami mnie nie ominie. Chyba powiem im wszystko dziś podczas kolacji. Poświęcę się i zjem te obrzydliwe brukselki. Ich jedyny plus - mają mało kalorii. Moje rozmyślenia przerwał przeszywający ciszę dzwonek telefonu. Podbiegłam szybko do biurka i odebrałam. Własnym uszom nie wierzyłam, kto by się spodziewał. W słuchawce usłyszałam znajomy głos - Hej Carmen ! Jak tam u ciebie ? Nie widziałam cię już całe wieki, gdzie się podziewałaś i dlaczego nie dzwoniłaś ? - zaczęła trajkotać moja koleżanka Nikki.

 - Cześć Nikki ! Mi też miło cię słyszeć... Przepraszam, że się nie odzywałam, ale byłam zajęta. Wiesz, rozpakowywanie rzeczy, nowa szkoła... - zakończyłam głosem pozbawionym entuzjazmu. Nikki lubi kiedy się za nią tęskni. 

- Tęskniłam za tobą i wiesz co... - zrobiłam krótką pauzę, czy to na pewno dobry pomysł ? - przyjedź do mnie ! 

- Mówisz serio? - Nikki nie kryła entuzjazmu.

 - Jasne, staruszkowie wybywają w weekend, cały dom wolny.

 - Awesome ! Już nie mogę się doczekać, o której mam wpaść ? 

 - Może w porze obiadowej. Zjemy coś na mieście, jeśli można tak nazwać Marblehead.

- Aż tak źle ? Jak tam w szkole, poznałaś kogoś ?

- Nie, nie jest aż tak źle. Zresztą opowiem ci wszystko jak przyjedziesz. Do zobaczenia !- rozłączyłam się, zanim Nikki zdążyłaby coś jeszcze dodać.

Dobrze zrobiłam zapraszając ją do siebie. Przynajmniej nie nakłamałam Andy'iemu. Tylko muszę wymyślić gdzie pójdziemy z Nikki na obiad i co będziemy robić przez resztę weekendu. Tu nie ma takich rozrywek jak w Bostonie, nawet nie ma kina. Razem z Andym będziemy musieli dojechać autobusem. No trudno, poświęcę się. Chyba powinnam udać się na mały spacer przed kolacją, wymyślę powód dla którego nie było mnie w szkole, a dodatkowo znajdę jakąś porządną knajpkę. Nie mogę zawieść Nikki, bo wtedy już nigdy nie przyjedzie. Ale co w tej dziurze można robić, nie ma kina, galerii handlowej. Ja na przykład podziwiam to miejsce za to, że jest takie spokojne i ciche. Cieszę się, że mogę obserwować ocean, gdy wybieram się na spacer na przystań i motorówki sunące po tafli wody z zawrotną szybkością. Ale wątpię, żeby Nikki coś takiego odpowiadało... Już wiem ! Plaża. To jest wspaniałe rozwiązanie, Nikki uwielbia opalać się na plaży. Razem robiłyśmy to jeszcze w Bostonie. Wspaniale to jeden dzień mam zajęty. Drugim zajmę się później... Minęłam już moją ulicę i wkroczyłam na Pleasant Street. Zauważyłam z ulgą, że jest tu kilka sklepów z ubraniami, Nikki nie będzie marudzić. Następnie skręciłam w prawo na School Street, wśród małych sklepików i restauracyjek moją uwagę przyciągnęła pizzeria "Tony's Pizza". Nikki lubi pizzę, nawet potrafię wymienić z jakimi dodatkami. Na pewno chciałaby parmezan i pepperoni, a gdyby przypadkiem pojawiły się pieczarki, wtarłaby je kelnerowi w twarz. To nasza wspólna cecha, lubimy wdawać się w bójki. Czasem mam wrażenie, że tylko to nas łączy. Aaa ! I jeszcze młodsze rodzeństwo. Nikki ma brata, ma 9 lat i jest tak samo wkurzający co Holly. Często zostawiałyśmy ich razem, a oni wtedy nie broili wcale. Bardzo się lubili, Holly nie chciała opuszczać Daniela. Gdy wyjeżdżaliśmy płakała, na szczęście już zdążyła się z tym pogodzić, ale dalej często do siebie dzwonią. Tak więc postanowione "Tony's Pizza" to dobry lokal, Nikki się na pewno spodoba. Zerknęłam na zegarek. 17:19. Muszę szybko wracać, jak się spóźnię mama mnie zabiję. Tak więc pozostało mi jeszcze jedno zmartwienie, co ja takiego powiem rodzicom ?W jaki sposób się wytłumaczę ?  Chwila... co rodzice mogliby znieść. Wagary ? NIE ! Tajemniczy chłopak ze snów ? NIE ! A może pomoc koleżance ? Tak, tylko... jak namówić Nancy, żeby nakłamała moim rodzicom. Wybrałam jej numer przyłożyłam słuchawkę do ucha i czekałam. Po dwóch sygnałach odebrała.

- Halo ?

- Cześć Nancy, to ja Carmen. Mam do ciebie małą prośbę... - zawiesiłam głos.

- Możesz mnie poprosić o co chcesz.

- Naprawdę ? Bo wiesz nie było mnie dzisiaj w szkole a moi rodzice o tym nie widzą i tak się zastanawiam czy ty... mogłabyś...

- Wszystko tylko nie to - przerwała mi Nancy - nie będę kłamać. Uwierz mi, jestem w tym strasznie kiepska, pokapują się.

- Nancy proszę, tak to rodzice uziemią mnie na miesiąc. Powiesz im tylko, że w drodze do szkoły potknęłaś się i skręciłaś nogę a ja musiałam ci pomóc wrócić do domu. Powiesz, że zajęło nam to dużo czasu i nie opłacało mi się wracać do szkoły.

- Najgorszy pomysł na świecie. Od razu pokapują się, że coś tu śmierdzi. A tak w ogóle dlaczego nie było cię w szkole ? Smutno było bez ciebie... - powiedziała Nancy z zawodem w głosie.

- Aaa ... nic takiego... Natknęłam się tylko na starego przyjaciela. Trochę pogadaliśmy i ...

- I dlatego nie poszłaś do szkoły ? Wolałaś pogadać z chłopakiem ?

- Nie zupełnie, wczoraj po prostu zaspałam i jak tak chwilę z nim pogadałam stwierdziłam, że nie ma sensu przychodzić na trzecią lekcje. No wiesz, mam dość daleko do szkoły...

- Zwłaszcza kiedy chodzi się lasem... No ale dobrze, pomogę ci, kiedy mam wpaść do ciebie, żeby przekazać wszystko twoim rodzicom ?

- Najlepiej jak najszybciej. Za pół godziny będzie kolacja a zwykle w trakcie zaczynają się pytania, do tego młodsza siostra wie, że zaspałam, na pewno będzie chciała mnie wydać. Musisz się pospieszyć.

- A gdzie mieszkasz ?

- Na Village Street, numer 84, mały, czerwony domek, na pewno znajdziesz.

- Okay, będę jak najszybciej.

- Zostaniesz na kolację ?

- A co dzisiaj jecie ? - zachichotała.

- Pewnie makaron z serem plus brukselki. - skrzywiłam się do wspomnienia o zielonych potworkach.

- Uwielbiam brukselki... makaron z serem też może być. To więc zostanę.

- Dziękuję. Pamiętaj, jestem twoją dłużniczką. Do zobaczenia !

Wsunęłam komórkę na powrót do kieszeni jeansów. Byłam już prawie przy domu. Nasza rozmowa zajęła parę minut. Przygotowałam się psychicznie na rozmowę z rodzicami. Zbierało mi się na wymioty... i jeszcze ta brukselka. Bleee !